Słownik pojęć spawalniczych:

Bainit

składnik strukturalny wielu stopów żelaza, powstający w wyniku izotermicznej (zwykle) przemiany przechłodzonego do temp. 550-250°C austenitu. Osnowę bainitu (w której są rozmieszczone węgliki w stanie dużego rozdrobnienia) stanowią kryształy przesyconego roztworu stałego węgla w żelazie y. Struktura ta jest zróżnicowana morfologicznie w zależności od temperatury przemiany. Twardość bainitu górnego, powstającego w temp. 550-400°C, wynosi 380-500 HB, a dolnego (o strukturze przypominającej martenzyt), powstającego w zakresie 400-250°C, wynosi 500-600 HB.

Zobacz inne definicje używane w spawalnictwie: